”OKU! Yaratan Rabbin adına, O insanı sevgi ve alâka’dan yarattı…” diye devam ediyor ilk ayetler.
Müsade olursa, Efendimizin (s.av.) ilk vahiy öncesi hira mağarasındaki durumunu, bir nevi insani değerlere duyulan susuzluk olarak yorumlayacağım. Milleti için adeta çılgıncasına susamış, kurumuş nefeslere bir yudum su verecek kuyuyu bulmak için, kendince sorgulamaktan öteye gidemeyen bir kul. Gidebildiği en öte yer, hira.
Bu susuzluk içindeki kula, Cebrail geliyor ve asırları hayrete düşüren bir emir iletiyor; OKU!
”Neyi okuyayım! Ben okuma bilmem Nasıl okuyayım! Hem Neden okuyayım! Eğer bu bir çözümse ne zaman veya kiminle, tek başıma mı okuyayım? ” ve son seçenek olarak belkide su soru sorulabilirdi: Kimin adına! Bizim burada kendi hayali sıralamamıza göre 5. sıradan daha da sonraya koyduğumuz ”KİMİN ADINA” sorusu ilk ayetteki İKRA emrini tamamlayan unsur olarak geliyor. Diğer sorular mevzu bahis bile değilken, neden Rabbin Adına ?
Biz üstün körü şöyle bir benzetme yapalım, Rabb olan Allah’ın orijinal kıldığı her insan, bu dünya kuyusuna kendi havsalası büyüklüğünce susuzluğunu gidermeye iniyor. Bu dünya kuyusuna inerken ihtiyacı olan nasıl,ne zaman, neden gibi soruları cevaplamak için akıl nimetine sahip. Ancak bu kuyuya inen insanın, susuzluğunu giderip geri dönmesini sağlayacak olan şey, bu kuyuya kimin adına indiğidir. Eğer kimin adına indiğini bilmiyorsa, suya ulaşıp susuzluğunu giderdiğini zannedebilir. Hatta Kur’an ın deyimiyle o kimse ; ” ellerini suya doğru açıp da ağzına suyun ulaşmasını bekleyen kimse gibidir, bu durumda o asla suya kavuşamayacaktır (13Ra’d,14)”. Eğer kimin adına indiğini bilmiyorsa, bulduğu su cennetinden geriye dönmesi için de bir gerekçesi yoktur. Kimin adına bu kuyuya indiğini unutan insana Kur’an şöyle sesleniyor; ”…haydi eğlenip yaşayın ama yakında bileceksiniz.(30Rum,34)”.
Bir cevap yazın